اصحاب اخدود (قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اَصْحاب‌ِ اُخْدود، نام قومی است که در
قرآن کریم از آنان یاد شده و غالب مفسران، آنان را گروه مؤمنان‌ِ
عذاب شده از سوی
کافران دانسته‌اند.
اُخدود به معنای گودال و شکافی مستطیل شکل است که در
زمین ایجاد شود.
«قُتِلَ أَصْحَابُ الْأُخْدُودِ؛ مرگ بر شکنجه‌گران صاحب گودال (آتش)».
اصحاب اخدود، جبّارانی بودند که
مؤمنان را به جرم
ایمان در گودال آتش می‌سوزاندند.
••• ((اصحاب اخدود)) جباران ستمگرى بودند که زمین را مى‌شکافتند و آن را پر از آتش نموده، مؤمنین را به جرم اینکه ایمان دارند در آن مى‌انداختند، و تا آخرین نفرشان را مى‌سوزاندند.
پس جمله ((قتل ...)) نفرین بر آنان است، نه اینکه خواسته باشد خبر دهد، و منظور از ((قتل))، لعنت و طرد از درگاه خداى تعالى است)).
••• این احتمال وجود دارد که مقصود از
اصحاب اخدود، مؤمنانی باشند که در گودال
آتش افکنده شدند.
بعضى گفته‌اند: مراد از ((اصحاب اخدود)) مردان و زنان مؤمنى هستند که در آن قوم سوخته شدند، و جمله ((قتل)) مى‌خواهد خبر دهد که این مردان و زنان به وسیله سوختن در آتش کشته شدند، نه اینکه بخواهد بر آنان نفرین کند.
مرکز فرهنگ و معارف قرآن، فرهنگ قرآن، ج۳، ص۳۹۹، برگرفته از مقاله «اصحاب اخدود».
