« تعویذ » به معنای پناه دادن و دعای حفظ برای کسی کردن و حرز آویختن است. مردم در دوران جاهلیت به اموری مثل جن و نوشتن کلماتی که شخص معنای آن را نمی‌داند و آویختن اشیایی تعویذ می‌کردند که می‌پنداشتند رفع شر می‌کند. آیه ۶ سوره جن از تعویذ بعضی از مردمان به جنیان سخن می‌گوید. اسلام بر آن خرافات خط بطلان کشید؛ اما بر اساس روایات ، اصل تعویذ نه تنها منع نشده، بلکه فضیلت نیز دارد.
در احادیث و تفاسیر آمده است جبرئیل با دو سوره فلق و ناس ( معوذتین ) حضرت رسول صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم را تعویذ کرد و پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم دو نوه گرانقدر خود، حسن علیه‌السّلام و حسین علیه‌السّلام را به این دو سوره بسیار تعویذ می‌کردند؛ تا آن جا که عبدالله بن مسعود و بعضی دیگر از صحابه می‌پنداشتند این دو سوره از قرآن نیست و تعویذ حسنین علیه‌السّلام است.
از دیگر تعویذ‌های قرآنی می‌توان به آیه « و ان یکاد » و « آیةالکرسی » اشاره کرد که برای رفع چشم زخم یا محفوظ بودن از بلاها، به صورت کتبی و شفاهی تعویذ می‌کنند. از همه مهم‌تر و رایج‌تر، تمام قرآن است که با خط بسیار ریز نوشته شده و کودکان را به آن تعویذ می‌کنند.
[۱]حر عاملی، محمد بن حسن، ۱۰۳۳ - ۱۱۰۴ ق، الجواهرالسنیة فی الاحادیث القدسیة، ج۹۲، ص(۴-۴۶).
[۲]حر عاملی، محمد بن حسن، ۱۰۳۳ - ۱۱۰۴ ق، الجواهرالسنیة فی الاحادیث القدسیة، ج۴۳، ص۲۸۲.
