باب (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
باب (به فتح باء) از
واژگان قرآن کریم به معنای در و مدخل است.
باب به معنای در و مدخل است.
(لا تَدْخُلُوا مِنْ بابٍ واحِدٍ وَ ادْخُلُوا مِنْ اَبْوابٍ مُتَفَرِّقَةٍ) «از یک در وارد نشوید و از درهای متفرق وارد شوید.»
این کلمه شامل تمام امکنه است گویند: باب البیت، باب الدار، باب المدینة.
و چون باب وسیله وصول و دخول به محل است گویند: این علم باب فلان علم است یعنی با این می‌توان به آن رسید و از اینجاست که
رسول خدا (صلّی‌اللَّه‌علیه‌و‌آله) فرمود:
«اَنَا مَدِینَةُ الْعِلْمِ وَ عَلِیٌ بَابُهَا»راغب در معنی آن گوید: به وسیله
علی به شهر علم رسیده می‌شود.
علی هذا در آیه
(فَتَحْنا عَلَیْهِمْ اَبْوابَ کُلِّ شَیْ‌ءٍ) باید گفت: وسائل مراد است یعنی: «وسائل رسیدن به هر شی‌ء را در اختیارشان قرار دادیم.»
(فَفَتَحْنا اَبْوابَ السَّماءِ بِماءٍ مُنْهَمِرٍ) «درهای آسمان را با آبی که می‌ریخت گشودیم.»
ظاهرا در اینجا «ابواب» برای نشان دادن کثرت ریزش آب است گوئی آسمان برای ریختن آب درها شده بود.
(وَ فُتِحَتِ السَّماءُ فَکانَتْ اَبْواباً) (و
آسمان گشوده مى‌شود و بصورت درهاى متعددى در مى‌آيد.)
این آیه در بیان احوال
آخرت است گویا مراد از آن این باشد که در آن روز آسمان به طوری مفتوح و منبسط می‌شود که همه جایش باب می‌گردد و در نتیجه آسمانی نمی‌ماند.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «باب»، ج۱، ص۲۴۶.
