• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

ادات زائد

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



ادات زائد، ادات فاقد معنای خاص را می‌گویند.



«ادوات زائد» افاده معنای خاصی ندارند و در قرآن به کار رفته‌اند.


۱. «ال» معانی فراوانی دارد، و گاهی به صورت زائد نیز استعمال شده است. زائد واقع شدن «ال» به دو گونه است:
الف) زائده لازمه ؛ مانند: (والنجم اذا هوی)؛ " سوگند به اختر (قرآن) چون فرود می‌آید". در این جا اگر نجم به معنای «ثریا» باشد «ال» در «النجم» زائد است.
ب) زائده غیر لازمه ؛ مثل «ال» در «الاذل» (... یخرجن الاعز منها الاذل...) ، بنا بر قرائت «یخرجن» به صورت فعل لازم و به فتح یاء. بنابر این قرائت، «اذل» حال است و نمی‌تواند معرفه باشد؛ پس «ال» آن زائد است.
۲. الی: (... فاجعل افئدة من الناس تهوی الیهم...)؛ "پس دلهای برخی از مردم را به سوی آنان گرایش ده".
۳. ان: (ولما ان جاءت رسلنا لوطا سیء بهم...)؛ "و هنگامی که فرستادگان ما به سوی لوط آمدند به علت (حضور) ایشان ناراحت شد".
۴. باء: (اسمع بهم وابصر...)؛ "چه شنوا و بینایند".
۵. فاء: (هذا فلیذوقوه حمیم وغساق...)؛ "این جوشاب و چرکاب است باید آن را بچشند".
۶. فی: (وقال ارکبوا فیها...)؛ "و ( نوح ) گفت در آن سوار شوید".


سیوطی در الاتقان بیشتر ادات تاکید را زائد می‌داند.
[۹] سیوطی، عبد الرحمان بن ابی بکر، ۸۴۹ - ۹۱۱ق، الاتقان فی علوم القرآن، ج۲، ص۷۱.



۱. نجم/سوره۵۳، آیه۱.    
۲. منافقون/سوره۶۳، آیه۸.    
۳. ابراهیم/سوره۱۴، آیه۳۷.    
۴. عنکبوت/سوره۲۹، آیه۳۳.    
۵. مریم/سوره۱۹، آیه۳۸.    
۶. ص/سوره۳۸، آیه۵۷.    
۷. هود/سوره۱۱، آیه۴۱.    
۸. سیوطی، عبد الرحمان بن ابی بکر، ۸۴۹ - ۹۱۱ق، الاتقان فی علوم القرآن، ج۲، ص (۱۸۶-۱۴۱).    
۹. سیوطی، عبد الرحمان بن ابی بکر، ۸۴۹ - ۹۱۱ق، الاتقان فی علوم القرآن، ج۲، ص۷۱.
۱۰. سیوطی، عبد الرحمان بن ابی بکر، ۸۴۹ - ۹۱۱ق، الاتقان فی علوم القرآن، ج۲، ص۲۰۴.    
۱۱. سیوطی، عبد الرحمان بن ابی بکر، ۸۴۹ - ۹۱۱ق، الاتقان فی علوم القرآن، ج۲، ص (۱۹۲-۱۱۹).    
۱۲. سیوطی، عبد الرحمان بن ابی بکر، ۸۴۹ - ۹۱۱ق، الاتقان فی علوم القرآن، ج۲، ص (۲۱۷-۱۷۶).    
۱۳. سیوطی، عبد الرحمان بن ابی بکر، ۸۴۹ - ۹۱۱ق، الاتقان فی علوم القرآن، ج۲، ص۲۹۵.    



فرهنگ‌نامه علوم قرآنی، برگرفته از مقاله «ادات زائد».    

رده‌های این صفحه : ادات قرآن




جعبه ابزار