• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

استعمال لفظ در لفظ

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



استعمال لفظ در لفظ به اطلاق لفظ و اراده لفظ بدون قصد معنا اطلاق می‌شود.



استعمال لفظ در لفظ، عبارت است از به کار بردن لفظ و اراده آن بدون قصد معنا، مانند: «زید لفظ» که در آن، از زید، لفظ «زید» اراده شده است، نه معنای آن که یک انسان با خصوصیات خارجی است.


استعمال لفظ در لفظ، چهار صورت دارد:
۱. اطلاق لفظ و اراده شخص آن؛
۲. اطلاق لفظ و اراده نوع آن؛
۳. اطلاق لفظ و اراده صنف آن؛
۴. اطلاق لفظ و اراده مثل آن.


در مورد استعمال لفظ در لفظ، مبانی مختلفی وجود دارد:
برخی هم چون مرحوم « بروجردی » و « خویی » معتقدند استعمال لفظ در لفظ از باب استعمال نیست. برخی دیگر مانند مرحوم « آخوند خراسانی »، استعمال لفظ در شخص را از باب استعمال نمی‌دانند؛ برخلاف سه نوع دیگر که آن‌ها را از باب استعمال می‌دانند.
[۵] فاضل لنکرانی، محمد، کفایة الاصول، ج۱، ص۷۵.
[۶] شیرازی، محمد، الوصول الی کفایة الاصول، ج۱، ص۶۰.



۱. آذری قمی، احمد، تحقیق الاصول المفیدة فی اصول الفقه، ص ۱۷۲-۱۷۱.    
۲. بروجردی، حسین، نهایة الاصول، ص۲۸.    
۳. آخوند خراسانی، محمد کاظم بن حسین، کفایة الاصول، ص۱۵.    
۴. خویی، ابوالقاسم، محاضرات فی اصول الفقه، ج۱، ص۹۶.    
۵. فاضل لنکرانی، محمد، کفایة الاصول، ج۱، ص۷۵.
۶. شیرازی، محمد، الوصول الی کفایة الاصول، ج۱، ص۶۰.
۷. مظفر، محمد رضا، اصول الفقه، ج۱، ص۳۰.    
۸. اصفهانی، محمد حسین، الفصول الغرویة فی الاصول الفقهیة، ص۲۲.    



فرهنگ‌نامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، ص۱۸۶، برگرفته از مقاله «استعمال لفظ در لفظ».    


رده‌های این صفحه : استعمال الفاظ




جعبه ابزار