• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

استنابه

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



استنابه، اصطلاحی در فقه نظامی است و به کسی گویند که بر او جهاد واجب عینی نیست، و از طرف خود و با هزینه شخصی، نایب بگیرد و به جنگ بفرستد.



استنابه در لغت به معنی نایب گرفتن است.


در اصطلاح فقهی در باب جهاد به این معنی است: کسی که بر او جهاد واجب عینی نیست، از طرف خود و با خرج و مال شخصی، نایب بگیرد و به جبهه جهت جنگ با دشمن بفرستد.


ریشه استنابه، حدیث زیر است:
امام باقر (علیه‌السّلام) فرمود:
«انَّ عَلِیًّا (علیه‌السّلام) سُئِلَ عَنِ الْاجْعالِ لِلْغَزْوِ؟ فَقالَ: لابَاْسَ بِهِ بِانْ یَغْزُوالرَّجُلُ عَنِ الرَّجُلِ وَ یَاْخُذَ مِنْهُ الْجُعُل» از حضرت علی (علیه‌السّلام) درباره قرار دادن فردی به جای خود جهت رفتن به جنگ با دشمن سؤال شد؟ حضرت فرمود: جایز است کسی از دیگری نیابت کند و به جهاد رود و از او طبق قرار داد اجرت و مزد بگیرد.


۱. حلی، حسن بن یوسف، تذکرة الفقها، ج۱، ص۴۰۸-۴۰۹، منشورات المکتبة المرتضویة لإحیاء الآثار الجعفریة.    



از نویسندگان، پژوهشکده تحقیقات اسلامی، اصطلاحات نظامی در فقه اسلامی، ص۱۶.    


رده‌های این صفحه : احکام جهاد | اصطلاحات نظامی | جهاد




جعبه ابزار