الق (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
الق یکی از مفردات
نهج البلاغه، به معنای درخشش و درخشیدن می‌باشد که در بیان
حضرت امیر (علیه‌السلام) در خصوص تبیین ویژگی‌های دو پرنده‌ی
خفّاش و
طاووس بکار رفته است.
الق به معنای درخشیدن آمده است. همچنان‌که گفته می‌شود: «الق البرق القا و ائتلاقا: لمع و اضاء.»
آن حضرت (علیه‌السلام) در رابطه با خفّاش فرموده است: «و اکنّها فی مکامنها عن الذهاب فی بلج ائتلاقها؛
یعنی نور آفتاب خفّاش‌ها را در مخفیگاه‌ها مستور کرده از راه رفتن و پرواز کردن در روشنایی و درخشیدن آفتاب.»
واژه‌ی «بلج» (بر وزن صرد) به معنی نور و آشکار شدن است.
همچنین آن وجود نورانی در رابطه با طاووس فرموده است: «فهو ببیاضه فی سواد ما هنالک یاتلق؛
آن به سبب سفیدی‌اش در کنار سیاهی‌ای که دارد می‌درخشد.»
• از این ماده فقط دو لفظ فوق در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «الق»، ص۵۹.
