• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

باباسنکو

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



باباسَنْکو (یا، سنگو)، درویشی مجذوب از ماوراءالنهر که «از وی کرامات و خوارق عادات ظهور می‌نمود».
[۱] غیاث الدین بن همام الدین خواندمیر، تاریخ حبیب السیر، ج۱، ص۵۴۳، چاپ محمد دبیرسیاقی، تهران ۱۳۶۲ ش.




وی معاصر تیمور و یکی از چند صوفی‌ای بود که تیمور به دلایل سیاسی به آنان نزدیک شد.


«سنکو» معنایی روشن ندارد و شاید صورتی از کلمه سونگو به معنی نیزه باشد؛ احتمال دارد که این بابا، نیزه ای به عنوان یکی از وسایلش با خود حمل می‌کرده است.


ظاهراً تمام عمر او در اَنْدخود (ماوراءالنهر) گذشت و به سبب کراماتش در آن‌جا شهرتی خاص یافت.


تیمور در مسیر نخستین یورش خود به ایران در ۷۸۲ به اندخود رسید و به دیدار باباسنکو رفت و با او همسفره شد.
باباسنکو بی هیچ دلیل آشکار، سینه بره بریانی را برداشت و به سوی او افکند.
تیمور از این حرکت خوشحال شد و آن را به فال نیک گرفت که همچنان که بهترین پاره گوشت به سوی او افکنده شده است، بهترین پاره زمین یعنی خراسان را نیز بزودی فتح خواهد کرد.


قبر باباسنکو در اندخود زیارتگاه بود.
[۲] غیاث الدین بن همام الدین خواندمیر، تاریخ حبیب السیر، ج۳، ص۵۴۳، چاپ محمد دبیرسیاقی، تهران ۱۳۶۲ ش.



جانشین مقام روحانی او نخست باباجان بابا و سپس باباابراهیم بود.
در کنار مزار این سه تن، خانقاهی ساخته شد که سالها دایر بود.


(۱) غیاث الدین بن همام الدین خواندمیر، تاریخ حبیب السیر، چاپ محمد دبیرسیاقی، تهران ۱۳۶۲ ش.


۱. غیاث الدین بن همام الدین خواندمیر، تاریخ حبیب السیر، ج۱، ص۵۴۳، چاپ محمد دبیرسیاقی، تهران ۱۳۶۲ ش.
۲. غیاث الدین بن همام الدین خواندمیر، تاریخ حبیب السیر، ج۳، ص۵۴۳، چاپ محمد دبیرسیاقی، تهران ۱۳۶۲ ش.



دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «باباسنکو»، شماره۲۴.    


رده‌های این صفحه : تراجم | مشایخ صوفیه | مشایخ قرن هشتم




جعبه ابزار