برکت در أصل بَرْك به معنی سینه شتر میباشد، یعنی شتر سینه خود را به زمین زد، سپس این كلمه به معنى دوام و رشد آمده و بركت در اصطلاح یعنى استقرار خیر از سوی خداوند، در یك چیز.
عیسی علیه السلام، پیامبری با خیر و برکت در همه جا می باشد. به این مسأله در سوره مریم اشاره شده است: قال انی عبدالله ءاتـینی الکتـب وجعلنی نبیا• وجعلنی مبارکا این ما کنت... «(ناگهان عیسی زبان به سخن گشود و) گفت: «من بنده خدایم؛ او کتاب (آسمانی) به من داده؛ و مرا پیامبر قرار داده است!• و مرا- هر جا که باشم- وجودی پربرکت قرار داده؛ و تا زمانی که زنده‌ام، مرا به نماز و زکات توصیه کرده است».
معنای مبارک بودنش هر جا که باشد این است که محل برای هر برکتی باشد، و برکت به معنای نموخیر است، یعنی او برای مردم منافع بسیار دارد، علم نافع به ایشان می‌آموزد، و به عمل صالح دعوتشان می‌کند، و به ادبی پاکیزه تر تربیتشان می‌کند، و کور و پیس را شفا داده، اقویا را اصلاح و ضعفا را تقویت و یاری می‌کند.
