از این حدیث شریف چند نکته استفاده می‌شود که به برخی از آن‌ها اشاره می‌کنیم: همه‌ی افراد، از نظر عقلی و توان درک و فهم، یک سان نیستند. برخی، مطالب فلسفی و عقلی و استدلالی را به راحتی درک می‌کنند و برخی چنین نیستند؛ بنابراین، هر کس باید اندازه‌ی فهم خود را بداند و بیش از آن، خود را به زحمت نیندازد؛ زیرا، به طور نمونه، کسی که توان فهم مطالب عرفانی را ندارد، اگر وارد این مباحث شود، یقیناً، با مشکل روبه رو خواهد شد و چه بسا به گمراهی افتد.
شارع مقدّساسلام، برخی مطالب را نخواسته آشکار کند. حضرت در این روایت می‌فرماید: به همان اندازه که برای شما روشن شده است، قناعت کنید و خود را برای فهمیدن آن چه از شما مخفی شده است، به زحمت نیندازید. مثلاً برخی به دنبال این‌اند که بدانند حضرت، الآن، در کجا زندگی می‌کنند و... ؛ علم این مطالب بر ما پوشیده است. آن چه برای ما روشن است، این است که حضرت، زنده است. وظیفه ی ما، آماده کردن اوضاع برای ظهور ایشان است. ما نباید خود را برای اطلاع از نحوه‌ی زندگی حضرت و... به زحمت بیندازیم؛ زیرا، این امور، نفعی برای ما ندارد؛ لذا علمش نیز در اختیار ما نیست.
هم چنین، به طور مثال، اگر کسی لباسش پاک بوده باشد و شک کند که نجس شده است یا نه، باید حکم را بر پاکی لباس بگذارد؛ ولی بعضی به این مقدار اکتفا نمی‌کنند و خودشان را به زحمت می‌اندازند و برای یافتن نجاست احتمالی، همه‌ی لباس را نگاه می‌کنند تا علم حاصل کنند! از ما چنین علمی را نخواسته‌اند.
