خواجه جلالالدّین محمّد صاعدی، از شعرا و سخنوران قرن دهم هجری، و از بزرگان آل صاعد بوده، و در سال ۹۴۳ق وفات یافته است. این بیت از او است: "صبری که بود اندر دلم رفت از غمت یکبارگی•••اکنون من و کنج غمت، خوکرده با بیچارگی".
[۱]بیگی حبیبآبادی، پرویز، تاملی در تذکره روز روشن، ص۴۶۱.