• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

طنز (فقه)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



طنز، یعنی سخن یا نمایش تمسخرآمیز در قالب ادبی می باشد.



طنز در لغت به معنای سخن تمسخرآمیز و به سخره گرفتن دیگری آمده است؛ لیکن در کاربرد امروزی معنای خاصی پیدا کرده که عبارت است از شیوه بیان ادبی؛ اعم از شعر و نثر و نیز نمایش که در آن با هدف اصلاح رفتارهای بشری، عیبها و کاستیهای فردی و اجتماعی به تمسخر گرفته می‌شود.
[۱] فرهنگ بزرگ سخن.
بنابراین، طنز چهره و جلوه‌ای آراسته و خوشایند دارد؛ اما مقصود از آن، توهین و تحقیر ناخوشایند مورد طنز؛ اعم از فرد، گروه و جامعه است.
[۲] رسائل فقهی، علامه جعفری، ج۱، ص۳۲۰.



از احکام آن در استفتائات سخن گفته‌اند.


طنز با محتوا و هدف اهانت به مسلمان و هتک حرمت و آشکار کردن عیب او، حرام است.
[۴] توضیح المسائل مراجع، ج۲، ص۹۷۲.

برخی گفته‌اند: طنز، خلاف واقع است و غالباً رویکرد هتک حرمت و اهانت دارد؛ از این رو، به حکم اوّلی جایز نیست، مگر در مواردی که به قراین و شواهد لفظی و حالی نزد مخاطبان چنین رویکردی نداشته باشد.
[۵] رسائل فقهی، علامه جعفری، ج۱، ص۳۲۸ ۳۲۹.



۱. فرهنگ بزرگ سخن.
۲. رسائل فقهی، علامه جعفری، ج۱، ص۳۲۰.
۳. صراط النجاة، ج۳، ص۳۰۴.    
۴. توضیح المسائل مراجع، ج۲، ص۹۷۲.
۵. رسائل فقهی، علامه جعفری، ج۱، ص۳۲۸ ۳۲۹.



فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم‌السلام، زیر نظر آیت‌الله محمود هاشمی‌شاهرودی، ج۵، ص۲۱۳، برگرفته از مقاله«طنز».    


رده‌های این صفحه : اخلاق اسلامی | استهزاء | رذائل اخلاقی




جعبه ابزار