عار (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عار (به فتح عین) و
تَعْيِير (قتح تاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای
تقبیح و نسبت ننگ و عار دادن به کسی است.
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره فرار و عدم تعرض به زنان در جنگ از این واژه استفاده نموده است.
عِیر به معنای تقبیح و نسبت «عار و ننگ» دادن به کسی آمده است. «عيَّرهُ: قبّحه و نسبه الی العار»
امام (صلوات‌الله‌علیه) در صفین در رابطه با این‌که به زنان متعرض نشوند فرموده است:
«وَإِنْ كَانَ الرَّجُلُ لَيَتَنَاوَلُ الْمَرْأَةَ فِي الْجَاهِلِيَّةِ بِالْفِهْرِ أَوِ الْهِرَاوَةِ فَيُعَيَّرُ بِهَا وَعَقِبُهُ مِنْ بَعْدِهِ.» «در
جاهلیّت کسی با سنگ یا چوب‌دستی به زنی حمله می‌برد با این کار خود او و فرزندان بعد از او تقبیح و سرزنش می‌شدند.»
(شرح‌های نامه:
)
درباره فرار از جنگ فرموده است:
«وَاسْتَحْيُوا مِنَ الْفَرِّ، فَإِنَّهُ عَارٌ فِي الاَْعْقَابِ، وَنَارٌ يَوْمَ الْحِسَابِ» «از فرار بترسید که آن ننگ است در فرزندان آینده و آتش است در
روز قیامت.»
(شرح‌های خطبه:
)
این ماده چندین بار در
نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «عیر»، ج۲، ص۷۶۸.
