• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

عبدالجبار بن مبارک نهاوندی

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



ابوعبدالرحمان عبدالجبار بن مبارک نهاوندی، از اصحاب امام کاظم، امام رضا و امام جواد (علیهم‌السّلام) و از محدثان شیعه در قرن سوم هجری قمری بود.



ابوعبدالرحمان عبدالجبار بن مبارک نهاوندی، اهل نهاوند و جزء اصحاب امام کاظم، امام رضا و امام جواد (علیهم‌السّلام) بود، لیکن از آنان روایتی نقل نکرده و از کسانی چون یونس بن عبدالرحمان و ابوسعید آدمی روایت کرده است و کسانی مثل ابراهیم بن‌ هاشم و حسن بن علی بن ابی‌عثمان از او روایت شنیده‌اند.
ابن‌داود او را محدثی ممدوح به شمار آورده است.


کشّی روایتی نقل کرده مبنی بر این‌که عبدالجبار بن مبارک در سال ۲۰۷ یا ۲۰۹ هـ خدمت امام جواد (علیه‌السّلام) رسیده و پس از نقل روایتی از پدران امام (علیه‌السّلام) مبنی بر این‌که «هر فتحی که به وسیله اهل ضلال از حاکمان اسلامی انجام شود، غنایم آن برای امام معصوم است» امام حدیث او را تایید نمود. پس از آن وی اعلام نموده که خود به وسیله اهل ضلال اسیر شده و بنابراین، وی برده‌ای متعلق به آن حضرت است و این موضوع را نیز امام تایید کرد و پس از آن در سال ۲۱۳ هـ خدمت امام رسیده و نامه آزادی خود را از دست امام با مهر آن حضرت دریافت کرد. اما مرحوم سیدابوالقاسم خوئی این روایت را ضعیف و غیرقابل اعتماد دانسته است. مضافاً بر این‌که همین روایت را ابن‌شهرآشوب به عینه در مورد عبدالله بن مبارک، نه عبدالجبار بن مبارک نقل کرده که خدمت امام باقر (علیه‌السّلام) رسید و نامه آزادی خود را از دست آن حضرت دریافت کرد. ابن‌شهرآشوب تاریخی در ابتدای روایت ذکر نکرده، ولی در آخر روایت تاریخ ۱۰۳ هـ را ذکر می‌کند و به گفته خوئی، امر دایر است بین سهوِ کشّی از جهت این‌که در ابتدای روایت به جای عبدالله، عبدالجبار ذکر کرده است و اشتباه کشّی را این مسئله تایید می‌کند که خودِ کشّی در آخر روایت نام عبدالله بن مبارک را به جای عبدالجبار بن مبارک ذکر می‌نماید و در این صورت تاریخ‌هایی را که ذکر می‌کند باید گفت اشتباهی از وی است و یا این که سهوی از جانب ابن‌شهرآشوب رخ داده است.


نهاوندی دارای کتاب حدیثی بوده که احمد بن ابی‌عبدالله برقی آن‌را روایت کرده است.


برای مطالعه بیشتر به منابع زیر مراجعه شود.
[۱۸] نمازى شاهرودى، على، مستدرکات علم رجال الحدیث، ج۴، ص۳۶۹.
[۱۹] استرابادی، محمد بن علی، منهج المقال، ص۱۸۹.



۱. طوسی، محمد بن حسن، الفهرست، ص۱۲۲.    
۲. برقی، احمد بن محمد، رجال البرقی، ص۵۲.    
۳. طوسی، محمد بن حسن، رجال الطوسی، ص۳۸۰-۴۰۴.    
۴. طوسی، محمد بن حسن، رجال الطوسی، ص۴۸۸.    
۵. خوئی، سیدابوالقاسم، معجم رجال الحدیث، ج۱۰، ص۲۸۷.    
۶. تستری، محمدتقی، قاموس الرجال، ج۶، ص۶۱.    
۷. ابن‌داوود حلی، حسن بن علی، رجال ابن داود، ص۱۲۷.    
۸. طوسی، محمد بن حسن، اختیار معرفة الرجال، ص۵۶۸.    
۹. حلی، حسن بن یوسف، خلاصة الاقوال، ص۲۲۵.    
۱۰. اردبیلی، محمد بن علی، جامع الرواة، ج۱، ص۴۳۸.    
۱۱. خوئی، سیدابوالقاسم، معجم رجال الحدیث، ج۱۰، ص۲۸۶.    
۱۲. ابن‌شهر آشوب، محمد بن علی، مناقب آل ابی طالب، ج۳، ص۳۳۸.    
۱۳. خوئی، سیدابوالقاسم، معجم رجال الحدیث، ج۱۰، ص۲۸۶.    
۱۴. طوسی، محمد بن حسن، الفهرست، ص۱۲۲.    
۱۵. آقا بزرگ تهرانی، محمدمحسن، الذریعه، ج۶، ص۳۴۲.    
۱۶. کاظمی، محمدامین، هدایة المحدثین، ص۹۱.    
۱۷. مامقانی، عبدالله، تنقیح المقال، ج۵، ص۹۶.    
۱۸. نمازى شاهرودى، على، مستدرکات علم رجال الحدیث، ج۴، ص۳۶۹.
۱۹. استرابادی، محمد بن علی، منهج المقال، ص۱۸۹.



• پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، ج۱، ص۴۳۰، برگرفته از مقاله «عبدالجبار بن مبارک نهاوندی».






جعبه ابزار