• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

مشکاة (مفردا‌ت‌نهج‌البلاغه)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



مقالات مرتبط: مشکاة (لغات‌قرآن).


مِشْکاة (به کسر میم) یکی از مفردات نهج البلاغه به معنای قندیل که در آن چراغ می‌گذارند که حضرت علی (علیه‌السلام) وصف رسول خدا (صلی‌اللّه‌علیه‌و‌آله) از این واژه استفاده نموده است.



مِشْکاة (به کسر میم) به معنای قندیل که در آن چراغ می‌گذارند آمده است.
المنجد گوید: آن هر روزنه بی‌نفوذ است. هر چیزی‌که در آن یا بر آن چراغ می‌گذارند.


امام (صلوات‌الله‌علیه) در وصف رسول خدا (صلی‌اللّه‌علیه‌و‌آله) فرموده است: ««اخْتَارَهُ مِنْ شَجَرَةِ الاَْنْبِيَاءِ، وَمِشْكَاةِ الضِّيَاءِ»؛ خدا آن حضرت را از شجره و نسل پیامبران و از قندیل نور انتخاب کرد.»


این واژه فقط یک بار در «نهج البلاغه» آمده است.


۱. فراهیدی، خلیل بن احمد، العین، ج۵، ص۳۸۶.    
۲. حسون، نهج البلاغه، ص۲۴۰، خطبه۱۰۸.    



قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «مشکاة»، ج۲، ص۶۱۲.    






جعبه ابزار