• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

مبین بالذات

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف


مبیَّن بالذات، لفظ دارای دلالت روشن بر مراد متکلم بدون نیاز به ضمیمه می‌باشد. و در اصول فقه کاربرد دارد.


هر گاه دلالت لفظ بر معنایی روشن باشد و روشنی آن، از خود کلام به دست آید و نیاز به ضمیمه‌ای از خارج نداشته باشد، آن را مبین بالذات می‌گویند، مانند:«ضرب زید عمرا»، و یا مانند آیه شریفه:﴿أَنَّ اللّهَ بِکُلِّ شَیْء عَلِیمٌ﴾
[۱] توبه/سوره۹، آیه۱۱۵.    
که دلالت الفاظ آن بر معانی خود روشن است، بی آن که قرینه‌ای خارجی فعل یا سخنی خارجی به آن ضمیمه شود.
[۲] زهیرالمالکی، محمد ابوالنور، اصول الفقه، ج۳، ص۱۸.
[۳] اصفهانی، محمد حسین، الفصول الغرویة فی الاصول الفقهیة، ص۲۲۵.    
[۴] میرزای قمی، ابوالقاسم بن محمد حسن، قوانین الاصول، ج۱، ص۳۴۰.    
[۵] سجادی، جعفر، فرهنگ معارف اسلامی، ج۳، ص۱۶۷۴.    


۱. ↑ توبه/سوره۹، آیه۱۱۵.    
۲. ↑ زهیرالمالکی، محمد ابوالنور، اصول الفقه، ج۳، ص۱۸.
۳. ↑ اصفهانی، محمد حسین، الفصول الغرویة فی الاصول الفقهیة، ص۲۲۵.    
۴. ↑ میرزای قمی، ابوالقاسم بن محمد حسن، قوانین الاصول، ج۱، ص۳۴۰.    
۵. ↑ سجادی، جعفر، فرهنگ معارف اسلامی، ج۳، ص۱۶۷۴.    


فرهنگ‌نامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، ص۶۸۶، برگرفته از مقاله «مبیَّن بالذات».    

رده‌های این صفحه : مبین
جعبه ابزار