محمود (مفردات‌قرآن)

مَحْمود (به فتح میم و سکون حاء)، یکی از واژگان قرآن کریم به معنای ستوده است.

مَحْمود به معنی ستوده است.
راغب گوید محمود آن است که ستوده شود، محمّد آن است که خصال پسندیده‌اش بسیار باشد.

(عَسی‌ اَنْ یَبْعَثَکَ رَبُّکَ مَقاماً مَحْمُوداً) (اميد است پروردگارت تو را به مقامى در خورِ ستايش برساند.)

۱.	↑ قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، ج۲، ص۱۷۴.
۲.	↑ راغب اصفهانی، حسین بن محمد، المفردات فی غریب القرآن، ط دار القلم، ص۲۵۶.
۳.	↑ ابن فارس، احمد، معجم مقائیس اللغة، ج۲، ص۱۰۰.
۴.	↑ راغب اصفهانی، حسین بن محمد، المفردات فی غریب القرآن، ط دار القلم، ص۲۵۶.
۵.	↑ اسراء/سوره۱۷، آیه۷۹.
۶.	↑ مکارم شیرازی، ناصر، ترجمه قرآن، ص۲۹۰.
۷.	↑ طباطبایی، سید محمدحسین، المیزان، ج۱۳، ص۱۷۵-۱۷۶.
۸.	↑ طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۳، ص۲۴۱.
۹.	↑ طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان، ج۶، ص۲۸۴.
۱۰.	↑ طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۴، ص۱۹۳-۱۹۴.