• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

مشرب (مفردات‌قرآن)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



مقالات مرتبط: شرب.

مَشْرَب (به فتح میم و راء و سکون شین) یکی از واژگان قرآن کریم به صورت مصدر میمی، اسم زمان و اسم مکان می‌آید.



مَشْرَب به صورت مصدر میمی، اسم زمان و مکان می‌آید.


در آیه ۶۰ سوره بقره به صورت اسم مکان آمده و جمع آن مشارب است. (قَدْ عَلِمَ کُلُّ اُناسٍ‌ مَشْرَبَهُمْ‌) «آن‌گونه که هر یک (از طوایف دوازده‌گانه بنی اسرائیلچشمه مخصوص خود را می‌شناختند!»
در آیه ۷۳ سوره یس به صورت جمع مصدر (مشرب) به معنی مفعول آمده است. (وَ لَهُمْ فِیها مَنافِعُ وَ مَشارِبُ‌ اَفَلا یَشْکُرُونَ‌) یعنی: «برای آنها در چهارپایان منافع و نوشیدنی‌هاست.»
(وَ اُشْرِبُوا فِی قُلُوبِهِمُ الْعِجْلَ بِکُفْرِهِمْ‌) «نوشانده شدند گوساله را در قلوبشان به علت کفر ورزیدن.» یعنی به گوساله‌پرستی دل بستند و به آن عشق ورزیدند.


۱. قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، ج۴، ص۱۲.    
۲. راغب اصفهانی، حسین بن محمد، المفردات فی غریب القرآن، ج۱، ص۴۴۸.    
۳. بقره/سوره۲، آیه۶۰.    
۴. یس/سوره۳۶، آیه۷۳.    
۵. بقره/سوره۲، آیه۹۳.    



قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «مشرب»، ج۴، ص۱۲.    






جعبه ابزار