عبدالباقی باقی اصفهانی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
باقی‌ِ اِصْفَهانی، میرزا عبدالباقی (د ۱۲۳۸ق/۱۸۲۳م)،
شاعر و از
سادات بلندمرتبه موسوی می‌باشد.
باقی‌ِ اِصْفَهانی، میرزا عبدالباقی (د ۱۲۳۸ق/۱۸۲۳م)،
شاعر و از
سادات بلندمرتبه موسوی می‌باشد.
باقی از سوی
مادر از نقیب زادگان دارالسلطنه
اصفهان، و خود از بزرگان آن دیار به شمار می‌آمد که نسل اندر نسل، منصب کلانتری را برعهده داشتند.
او
نبیره میرزا عبدالباقی طبیب (د ۱۱۶۸ق) و پسر عم معتمدالدوله «نشاط» (د ۱۲۴۴ق) بود.
نخست به خدمت پیری (که نام او دانسته نیست، اما در برخی منابع وی را «صافی ضمیر» و از «اولیای زمان»
وصف کرده‌اند) درآمد و به کسب فیض پرداخت.
وی چندی وزارت
کرمانشاهان،
لرستان و
خوزستان را بر عهده داشت
و سپس از این مشاغل کناره گرفت و به
زیارت عتبات رفت.
وی در اواخر عمر، مستوفی و ندیم شاه‌زاده
محمدعلی‌میرزا، دولت‌شاه
قاجار (۱۲۰۳-۱۲۳۷ق) بود.
باقی در کرمانشاهان درگذشت.
میرزا محمد، معروف به منظر اصفهانی را از نوادگان او دانسته‌اند که مانند آباء و اجداد خود مشغول خدمت دیوان بوده است.
باقی را در زمره ارباب ذوق دانسته‌اند. او با دانشمندان زمان خود نشست و برخاست داشت و در
نظم و
نثر صاحب قریحه بود.
تنها اثر برجای مانده از او دیوان شعری است که به کتابخانه شخصی حکیم محمد نبی‌خان جمال سویدا در
لاهور تعلق دارد.
گفته‌اند که دیوان
شعر او بیش‌تر
غزل و
قصیده و در برگیرنده نزدیک به ۴ هزار
بیت است. برخی از ابیات سروده این شاعر در منابع گوناگون به صورت پراکنده آمده است.
(۱) اختر احمد، تذکره، به کوشش عبدالرسول خیام‌پور، تبریز، ۱۳۴۳ش.
(۲) بسمل شیرازی علی‌اکبر، تذکره دلگشا، به کوشش منصور رستگار فسایی، شیراز، ۱۳۷۱ش.
(۳) دیوان بیگی شیرازی احمد، حدیقة الشعراء، به کوشش عبدالحسین نوایی، تهران، ۱۳۶۴ش.
(۴) رشحه اصفهانی محمدباقر، تذکره منظوم، به کوشش احمد گلچین معانی، تهران، ۱۳۴۴ش.
(۵) محمود میرزا قاجار، سفینة المحمود، به کوشش عبدالرسول خیام‌پور، تبریز، ۱۳۴۶ش.
(۶) مفتون دنبلی عبدالرزاق، نگارستان دارا، به کوشش عبدالرسول خیام‌پور، تبریز، ۱۳۴۲ش.
(۷) منزوی، خطی مشترک.
(۸) هدایت رضاقلی، مجمع الفصحا، به‌کوشش مظاهر مصفا، تهران، ۱۳۳۹-۱۳۴۰ش.
(۹) هولاکو قاجار احمد، مصطبة خراب، به کوشش عبدالرسول خیام‌پور، تبریز، ۱۳۴۴ش.
دانشنامه بزرگ اسلامی، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج۱۱، ص۴۳۹۲، برگرفته از مقاله «باقی‌ِ اِصْفَهانی».
