• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

نسبت تحققی

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



نسبت تحققی به نسبت دلالت کننده بر تحقق صدور حدث از فاعل اطلاق می‌شود.



نسبت تحققی، نوعی نسبت تام خبری است که میان حدث (فعل) و فاعل در خارج وجود دارد و بر تحقق صدور حدث از فاعل دلالت می‌کند، مانند:نسبت موجود در فعل ماضی و افعال دیگر.


نسبت تحققی، در جمله‌های فعلی و نه جمله‌های اسمی خبری وجود دارد و بر تحقق صدور عرض از فاعل آن دلالت می‌کند؛ یعنی، عرض در خارج منسوب به فاعل است و از وی صادر می شود و این انتساب به صورت نسبت تام خبری است.


برای فهم بهتر بحث به چند نکته توجه کنید:

۳.۱ - نکته اول

عرض و فاعل در خارج نوعی تغایر دارند، اما به وجود واحد مرکب موجودند؛ یعنی اتحاد دارند.

۳.۲ - نکته دوم

نسبت در «جمله‌های فعلیه» یا تحققی است یا حلولی؛ برای مثال، در «عَلِمَ»، علم در ذات عالم حلول کرده است و نسبت میان علم و عالم این معنا را افاده می‌کند.
[۱] الاصول، شیرازی، محمد، ج۲، ص۳۴.



۱. الاصول، شیرازی، محمد، ج۲، ص۳۴.
۲. فوائد الاصول، نائینی، محمد حسین، ج۱و۲، ص۱۰۰.    
۳. فوائد الاصول، نائینی، محمد حسین، ج۱و۲، ص۲۲۲.    



فرهنگ‌نامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، ص۸۲۵، برگرفته از مقاله «نسبت تحققی».    

رده‌های این صفحه : نسبت کلامی‌




جعبه ابزار